Panie Jezu, kiedy wchodziłeś na Drogę Krzyżową, zanim ucałowałeś swój Krzyż, podążając ku niemu z tęsknotą mówiłeś „mój Krzyżu”. Nie dlatego, że lubiłeś cierpieć i katusze jakich doznałeś były dla Ciebie niewystarczające. Ale dlatego, że tak bardzo nas umiłowałeś, tak bardzo chciałeś naszego zbawienia. Tak bardzo wreszcie umiłowałeś wolę Ojca. Tak bardzo byłeś zjednoczony z Nim, że chciałeś jak najszybciej wypełnić Jego wolę do końca. Umiłować nas do końca.

A z jakim nastawieniem ja przyjmuję wolę Ojca. Jak często jestem rozgoryczony z powodu najmniejszych niedogodności, kiedy coś nie idzie po mojej myśli zamiast ofiarować to wszystko w jakiś intencjach? Jak wiele jestem w stanie poświęcić dla zbawienia bliźniego? Jak często myśl o wyrzeczeniu się drobnej przyjemności dla zbawienia drugiego, powoduje we mnie bunt?

Idąc drogą Krzyżową trzykrotnie upadałeś. A jednak z każdego upadku podnosiłeś się bez zwłoki. Czy ja równie szybko podnoszę się po upadkach? Czy wręcz przeciwnie – pławię się w grzechu i wątpliwej przyjemności albo uciekam od Prawdy prosto w ramiona iluzji zamiast w ramiona kochającego Miłosiernego Ojca…

Kiedy podczas każdej Eucharystii, powtarzam ­–Panie, nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja – jestem jak „dobry łotr”, który błaga o Miłosierdzie. Czy po grzechu staję przed Tobą w prawdzie i niezwłocznie proszę o Miłosierdzie?
Maryjo, wybłagaj każdemu z Nas umiłowanie woli Ojca abyśmy zawsze mieli w sercu sprawy Boże i wrażliwość na Jego natchnienia. Uproś nam taką wiarę, żebyśmy po upadkach bez najmniejszej zwłoki wracali do Pana.